اگر چه رخداد های مرتبط با دوران جنگ سرد به علت ماهیت کلی آن در ظاهر امر بیش از هر چیز به منظور شکل دادن به داستان بازی های جاسوسی مناسب به نظر می رسد، اما در عین حال جنبه های مختلف این دوران می تواند محفلی برای رقم زدن داستان عناوین حاضر در سایر سبک های موجود در دنیای بازی های کامپیوتری هم باشد. به عنوان مثال بازی جدید و در دست تولید Outreach جزو آن دسته از آثاری قرار می گیرد که وقایع دوران جنگ سرد را به عنوان محور اصلی روایت داستان خود بر گزیده است، اما در عین حال به نظر نمی رسد که جزییات داستانی این بازی ربط چندانی به ویژگی های مبتنی بر امر جاسوسی داشته باشد.

بازی Outreach اثری است ماجرایی که داستان آن در دهه ی هشتاد میلادی و در دوران جنگ سرد رخ می دهد. در واقع داستان بازی Outreach روایتی خیالی از دوران جنگ سرد را در معرض تماشای تجربه کنندگان خود قرار می دهد که با تلفیق برخی از رویداد های واقعی این دوران با موارد غیر واقعی مبتنی بر تئوری توطئه، سعی در هر چه جذاب تر ساختن نوع روایت این بازی برای بازیباز دارد. تجربه کنندگان بازی Outreach در بخش داستانی این اثر نقش یک کیهان نورد عضو اتحاد جماهیر شوروی سابق را بر عهده خواهند داشت که بنا به دستور افراد مافوق خود برای انجام ماموریتی حساس، به تنهایی راهی یک ایستگاه فضایی خارج از جو کره ی زمین می شود. ایستگاه فضایی اختصاصی اتحاد جماهیر شوروی که بنا به دلایل نا معلومی مدت قابل توجهی است که ارتباط آن با زمین قطع شده است. با ورود به ایستگاه فضایی مذکور، شخصیت نخست بازی Outreach (که به نظر می رسد رادومیر وُلکوف نام دارد) در می یابد که این ایستگاه فضایی بدون آن که هیچ دلیل واضحی برای آن اعلام شده باشد تحت تعمیر قرار داشته است و در عین حال تمام کارکنان آن نیز به شکل مرموزی ناپدید شده اند. این جاست که فضا نورد تنهای داستان ما باید به جستجو در گوشه و کنار محیط وسیع این ایستگاه فضایی بپردازد تا از دلایل این رخداد های عجیب با خبر گردد.

با توجه به کلیات مربوط به داستان این بازی می توان انتظار داشت که بازی Outreach از برخی المان های مشابه با عناوین سبک وحشت بر خوردار باشد. با این حال سازندگان بازی Outreach یعنی اعضای استودیوی مستقل Pixel Spill تا کنون هیچ اشاره ای به بهره بردن گیم پلی این بازی از المان های مشترک با عناوین سبک وحشت نداشته اند و بر این اساس هنوز هیچ مشخص نیست که آیا تجربه کنندگان بازی Outreach شاهد وجود چنین ویژگی هایی در گیم پلی این اثر خواهند بود یا این که اتمسفر کلی بازی Outreach تنها از حالتی تنش آلود بهره خواهد برد و تمرکز چندانی بر استفاده از المان های سبک وحشت نخواهد داشت. به هر حال آن چه که از هم اکنون مسلم به نظر می رسد این است که بخش مهمی از گیم پلی بازی Outreach (که بر اساس زاویه ی دوربین اول شخص روایت می شود) بر امر جستجو و کند و کاو در گوشه و کنار ایستگاه فضایی متروک یاد شده متمرکز خواهد بود و تجربه کنندگان گیم پلی این بازی با چالش های فراوانی برای انجام این هدف مواجه هستند. به این دلیل که داستان بازی Outreach در یک ایستگاه فضایی و در محیطی بدون جاذبه جریان دارد و این موضوع بیش از هر چیز نوع حرکت کردن بازیباز در طول محیط این بازی را تحت تاثیر قرار خواهد داد. به عبارت بهتر به منظور حرکت در محیط بازی Outreach بازیباز ابتدا باید مسیر حرکتی خود را تعیین نموده و پس از انجام جهش در جهت تعیین شده، هنگامی که هنوز در فضایی ما بین زمین و آسمان قرار دارد مکان فرود خود را تخمین زده و در همان نقطه فرود بیاید. امری که حرکت کردن در محیط ایستگاه فضایی متروک موجود در این بازی را به فرآیندی بسیار پر چالش و در عین حال واقعی تبدیل خواهد ساخت. 

علاوه بر وجود فضای بدون جاذبه در لوکیشن اصلی بازی Outreach یعنی ایستگاه فضایی متروک یاد شده، عامل دیگری که سازندگان این بازی به منظور چه طبیعی تر جلوه دادن اتمسفر و فضای کلی بازی Outreach به آن توجه ویژه ای داشته اند، طراحی محیط این بازی بر اساس ویژگی های مهم دهه ی 1980 میلادی (دورانی که داستان این بازی در آن رخ می دهد) بوده است. به عبارت بهتر ویژگی هایی نظیر نوع لباس پوشیدن شخصیت های حاضر در بازی Outreach ، تکنولوژی های مورد استفاده قرار گرفته در داستان این اثر و همچنین عوامل دیگری نظیر نوع طراحی ویژگی های محیط این بازی، همگی بر اساس موارد مشابه در دهه ی 80 میلادی طراحی شده اند تا بازی Outreach از لحاظ سبک و سیاق ظاهری به گونه ای کامل به اثری تبدیل شود که حال و هوای کلی آن فضای حاکم بر دوران جنگ سرد را تداعی می کند. بازی Outreach در تاریخی (فعلاً نا مشخص) از سال 2017 میلادی در اختیار علاقه مندان به دنیای بازی های کامپیوتری قرار خواهد گرفت. در این میان سازندگان بازی Outreach سیستم مورد نیاز برای اجرای این بازی بر روی دو سیستم عامل ویندوز و مک را هم اعلام نموده اند که البته تنها مشخصات مربوط به حداقل سیستم مورد نیاز برای اجرای این بازی را در بر میگیرد. مشخصاتی که می توانید موارد مربوط به آن را به طور کامل در پایان این متن مشاهده نمایید.

حداقل سیستم مورد نیاز برای اجرای بازی Outreach بر روی کامپیوتر های خانگی مبتنی بر ویندوز :

• سیستم عامل :  Win7 SP1 , Windows 8.1 , Windows 10 – Only 64 bit Version
• پردازنده :  Intel Core i5 2.5 GHz
• کارت گرافیک :  DX 11 GPU with 2 GB VRAM: Nvidia GTX 580 / AMD Radeon HD 7870
• حافظه ی رم :  8 گیگا بایت
• فضای مورد نیاز برای نصب :  8 پیگا بایت
• نسخه ی دایرکت اکس :  Direct X Version 11

حداقل سیستم مورد نیاز برای اجرای بازی Outreach بر روی کامپیوتر های خانگی مبتنی بر مک :

• سیستم عامل :  OS 10 , 11
• پردازنده :  Intel Core i5 2.5 GHz   
• کارت گرافیک :  DX11 GPU with 2GB VRAM: Nvidia GTX 580 / AMD Radeon HD 7870
• حافظه ی رم :  8 گیگا بایت
• فضای مورد نیاز برای نصب :  8 گیگا بایت
• نسخه ی دایرکت اکس :  Direct X Version 11

اگر چه رخداد های مرتبط با دوران جنگ سرد به علت ماهیت کلی آن در ظاهر امر بیش از هر چیز به منظور شکل دادن به داستان بازی های جاسوسی مناسب به نظر می رسد، اما در عین حال جنبه های مختلف این دوران می تواند محفلی برای رقم زدن داستان عناوین حاضر در سایر سبک های موجود در دنیای بازی های کامپیوتری هم باشد. به عنوان مثال بازی جدید و در دست تولید Outreach جزو آن دسته از آثاری قرار می گیرد که وقایع دوران جنگ سرد را به عنوان محور اصلی روایت داستان خود بر گزیده است، اما در عین حال به نظر نمی رسد که جزییات داستانی این بازی ربط چندانی به ویژگی های مبتنی بر امر جاسوسی داشته باشد.

بازی Outreach اثری است ماجرایی که داستان آن در دهه ی هشتاد میلادی و در دوران جنگ سرد رخ می دهد. در واقع داستان بازی Outreach روایتی خیالی از دوران جنگ سرد را در معرض تماشای تجربه کنندگان خود قرار می دهد که با تلفیق برخی از رویداد های واقعی این دوران با موارد غیر واقعی مبتنی بر تئوری توطئه، سعی در هر چه جذاب تر ساختن نوع روایت این بازی برای بازیباز دارد. تجربه کنندگان بازی Outreach در بخش داستانی این اثر نقش یک کیهان نورد عضو اتحاد جماهیر شوروی سابق را بر عهده خواهند داشت که بنا به دستور افراد مافوق خود برای انجام ماموریتی حساس، به تنهایی راهی یک ایستگاه فضایی خارج از جو کره ی زمین می شود. ایستگاه فضایی اختصاصی اتحاد جماهیر شوروی که بنا به دلایل نا معلومی مدت قابل توجهی است که ارتباط آن با زمین قطع شده است. با ورود به ایستگاه فضایی مذکور، شخصیت نخست بازی Outreach (که به نظر می رسد رادومیر وُلکوف نام دارد) در می یابد که این ایستگاه فضایی بدون آن که هیچ دلیل واضحی برای آن اعلام شده باشد تحت تعمیر قرار داشته است و در عین حال تمام کارکنان آن نیز به شکل مرموزی ناپدید شده اند. این جاست که فضا نورد تنهای داستان ما باید به جستجو در گوشه و کنار محیط وسیع این ایستگاه فضایی بپردازد تا از دلایل این رخداد های عجیب با خبر گردد.

 (image)

با توجه به کلیات مربوط به داستان این بازی می توان انتظار داشت که بازی Outreach از برخی المان های مشابه با عناوین سبک وحشت بر خوردار باشد. با این حال سازندگان بازی Outreach یعنی اعضای استودیوی مستقل Pixel Spill تا کنون هیچ اشاره ای به بهره بردن گیم پلی این بازی از المان های مشترک با عناوین سبک وحشت نداشته اند و بر این اساس هنوز هیچ مشخص نیست که آیا تجربه کنندگان بازی Outreach شاهد وجود چنین ویژگی هایی در گیم پلی این اثر خواهند بود یا این که اتمسفر کلی بازی Outreach تنها از حالتی تنش آلود بهره خواهد برد و تمرکز چندانی بر استفاده از المان های سبک وحشت نخواهد داشت. به هر حال آن چه که از هم اکنون مسلم به نظر می رسد این است که بخش مهمی از گیم پلی بازی Outreach (که بر اساس زاویه ی دوربین اول شخص روایت می شود) بر امر جستجو و کند و کاو در گوشه و کنار ایستگاه فضایی متروک یاد شده متمرکز خواهد بود و تجربه کنندگان گیم پلی این بازی با چالش های فراوانی برای انجام این هدف مواجه هستند. به این دلیل که داستان بازی Outreach در یک ایستگاه فضایی و در محیطی بدون جاذبه جریان دارد و این موضوع بیش از هر چیز نوع حرکت کردن بازیباز در طول محیط این بازی را تحت تاثیر قرار خواهد داد. به عبارت بهتر به منظور حرکت در محیط بازی Outreach بازیباز ابتدا باید مسیر حرکتی خود را تعیین نموده و پس از انجام جهش در جهت تعیین شده، هنگامی که هنوز در فضایی ما بین زمین و آسمان قرار دارد مکان فرود خود را تخمین زده و در همان نقطه فرود بیاید. امری که حرکت کردن در محیط ایستگاه فضایی متروک موجود در این بازی را به فرآیندی بسیار پر چالش و در عین حال واقعی تبدیل خواهد ساخت. 

 (image)

علاوه بر وجود فضای بدون جاذبه در لوکیشن اصلی بازی Outreach یعنی ایستگاه فضایی متروک یاد شده، عامل دیگری که سازندگان این بازی به منظور چه طبیعی تر جلوه دادن اتمسفر و فضای کلی بازی Outreach به آن توجه ویژه ای داشته اند، طراحی محیط این بازی بر اساس ویژگی های مهم دهه ی 1980 میلادی (دورانی که داستان این بازی در آن رخ می دهد) بوده است. به عبارت بهتر ویژگی هایی نظیر نوع لباس پوشیدن شخصیت های حاضر در بازی Outreach ، تکنولوژی های مورد استفاده قرار گرفته در داستان این اثر و همچنین عوامل دیگری نظیر نوع طراحی ویژگی های محیط این بازی، همگی بر اساس موارد مشابه در دهه ی 80 میلادی طراحی شده اند تا بازی Outreach از لحاظ سبک و سیاق ظاهری به گونه ای کامل به اثری تبدیل شود که حال و هوای کلی آن فضای حاکم بر دوران جنگ سرد را تداعی می کند. بازی Outreach در تاریخی (فعلاً نا مشخص) از سال 2017 میلادی در اختیار علاقه مندان به دنیای بازی های کامپیوتری قرار خواهد گرفت. در این میان سازندگان بازی Outreach سیستم مورد نیاز برای اجرای این بازی بر روی دو سیستم عامل ویندوز و مک را هم اعلام نموده اند که البته تنها مشخصات مربوط به حداقل سیستم مورد نیاز برای اجرای این بازی را در بر میگیرد. مشخصاتی که می توانید موارد مربوط به آن را به طور کامل در پایان این متن مشاهده نمایید.

 (image)

حداقل سیستم مورد نیاز برای اجرای بازی Outreach بر روی کامپیوتر های خانگی مبتنی بر ویندوز :

• سیستم عامل :  Win7 SP1 , Windows 8.1 , Windows 10 – Only 64 bit Version
• پردازنده :  Intel Core i5 2.5 GHz
• کارت گرافیک :  DX 11 GPU with 2 GB VRAM: Nvidia GTX 580 / AMD Radeon HD 7870
• حافظه ی رم :  8 گیگا بایت
• فضای مورد نیاز برای نصب :  8 پیگا بایت
• نسخه ی دایرکت اکس :  Direct X Version 11

حداقل سیستم مورد نیاز برای اجرای بازی Outreach بر روی کامپیوتر های خانگی مبتنی بر مک :

• سیستم عامل :  OS 10 , 11
• پردازنده :  Intel Core i5 2.5 GHz   
• کارت گرافیک :  DX11 GPU with 2GB VRAM: Nvidia GTX 580 / AMD Radeon HD 7870
• حافظه ی رم :  8 گیگا بایت
• فضای مورد نیاز برای نصب :  8 گیگا بایت
• نسخه ی دایرکت اکس :  Direct X Version 11

55 سال پیش در چنین روزی اولین قدم های انسانی به دنیایی عجیب و ناشناخته برداشته …

یوری الکسی‌یویچ گاگارین  (زاده ۹ مارس ۱۹۳۴ – درگذشته ۲۷ مارس ۱۹۶۸) فضانورد روسی و نخستین فضانورد جهان بود. یوری گاگارین در روز ۱۲ آوریل ۱۹۶۱ میلادی توسط فضاپیمای وُستوک-۱ به فضا رفت و به مدت ۱۰۸ دقیقه مدار زمین را یک دور بطور کامل پیمود. عصر سفرهای فضایی انسان با این پرواز آغاز گشت.  یوری گاگارین پس از پرواز تاریخی خود به سمت ریاست مرکز آموزش فضانوردان در شهرک ستاره‌ها انتخاب شد. در همین حال و در کنار شغل حرفه‌ای خود، با بازدید و سخنرانی در شهرها و کشورهای گوناگون، نقش عمده‌ای در افزایش آگاهی عمومی در مورد سفرهای فضایی ایفا نمود. هشت سال پس از سفر فضایی‌اش، یوری گاگارین در یک سانحه هوایی کشته شد.  گاگارین به خاطر سفر فضایی تاریخی خود تبدیل به ستاره‌ای جهانی شد و نشان‌ها و عنوان‌های افتخار بی‌شماری از سراسر جهان دریافت کرد. شب ۱۲ آوریل هر سال به عنوان «شب یوری» گرامی داشته می‌شود و جشن‌ها و گردهمایی‌هایی در سراسر جهان به یاد نخستین فضانورد جهان برپا می‌گردد.

پس از فارغ‌التحصیلی در هنرستان و در ۱۹۵۵، یوری گاگارین به دانشکده نیروی هوایی اورنبورگ رفت تا پرواز با هواپیماهای نظامی را فراگیرد. مدت کوتاهی پس از پرتاب اسپوتنیک-۱ (اولین ماهواره جهان)، او در سال ۱۹۵۷ پس از دریافت مدرک خلبانی هواپیمای میگ-۱۵ با امتیازات بالا از آن‌جا فارغ‌التحصیل شد.در همان دانشکده بود که با همسر آینده‌اش «والنتینا گُریاچوا» آشنا شد، و دو سال پس از فارغ‌التحصیلی، یوری و والنتینا در ۱۹۵۷ میلادی باهم پیوند زناشویی بستند. یوری گاگارین جوان با ۱۵۷ سانتیمتر قد، مرد کوچک‌اندامی بود؛ نکته‌ای که بعدها در انتخاب او به عنوان کیهان‌نورد تأثیر داشت.

یوری گاگارین در سال ۱۹۵۹ پس از ازدواجش، درخواست کتبی نامزدی خود را برای فضانوردی به سازمان فضایی شوروی تسلیم کرد. یک هفته بعد از او دعوت شد تا برای آزمایش‌های مقدماتی پزشکی به بیمارستان نیروی هوایی در مسکو برود. سال ۱۹۶۰، سازمان فضایی شوروی، پس از مرحله اول گزینش، ۲۰ نفر از جمله گاگارین را برای پست فضانوردی برگزید. یکی از دغدغه‌های دولتمردان و مسئولین سازمان فضایی شوروی، انتخاب تاریخی مناسب برای نخستین سفر فضایی بود. بر اساس اطلاعات کسب شده، مقامات شوروی گمان برده بودند که برنامه اولین سفر فضایی آمریکا در روز ۲۰ آوریل ۱۹۶۱ اجرا می‌شود. آنان مصمم بودند فضانورد خود را قبل از آن تاریخ به فضا بفرستند. در عمل، اولین فضانورد آمریکایی تا یک ماه بعد از آن تاریخ پرواز نکرد. تا روزهای پیش از پرواز، هر شش عضو منتخب در گروه مورد آزمایش‌های دشواری قرار گرفتند تا استقامت جسمی و روانی آنها محرز شود. روز ۱۷ مارس سال ۱۹۶۱ فضانوردان منتخب، تیم بزرگ پشتیبانی و گروهی از مقامات رسمی وارد پایگاه فضایی بایکونور شدند.

روز ۸ آوریل یعنی تنها چند روز پیش از پرواز فضایی، یوری گاگارین به عنوان نامزد اصلی پرواز گزینش شد. گرمان تیتوف به عنوان فضانورد ذخیره تعیین شد تا در صورت بروز هرگونه مشکلی برای گاگارین، بتواند بجای او پرواز کند. در مورد دلایل انتخاب گاگارین حدس و گمان‌های گوناگونی وجود دارد؛ برخی معتقدند که پیشینه کارگری خانواده او، نام خانوادگی و یا حتی محل تولد او باعث شده‌بود که حزب کمونیست شوروی او را به گرمان تیتوف ترجیح دهد. شکی نیست که شخصیت گرم و اجتماعی و رسانه‌پسند او از دلایل مهم گزینشش بوده‌است. در این میان خبرگزاری تاس، خبرگزاری رسمی دولت شوروی، سه بیانیهٔ گوناگون برای نخستین پرواز فضایی تهیه کرد. بیانیه نخست، اعلام خبر موفقیت پرواز نخستین فضانورد جهان بود. بیانیه دوم در صورتی مخابره می‌شد که فضانورد برخلاف برنامهٔ پیشین در خاک کشوری غیر از شوروی یا در اقیانوس فرود بیاید، و شامل درخواست کمک بین‌المللی برای یافتن او بود. بیانیه سوم برای بدترین حالت یعنی از دست رفتن فضانورد تهیه شده بود. خوشبختانه بیانیه‌های دوم و سوم هیچگاه بکار نیامد. یوری گاگارین در ساعت شش و هفت دقیقه صبح روز چهارشنبه ۱۲ آوریل ۱۹۶۱ به وقت مسکو، از پایگاه فضایی بایکونور با فضاپیمای وستوک-۱ (نام و شماره سریال: Vostok 3KA-2) و با رمز پرواز «درخت سرو» به عنوان نخستین فضانورد جهان به مدار زمین پرواز کرد. متخصصان در مرکز کنترل پرواز، بوسیله سه کانال رادیویی و یک کانال تلویزیونی با گاگارین در مدار زمین ارتباط داشتند.  نخستین جمله‌هایی که گاگارین به زمین مخابره کرد این بود: «پرواز به خوبی ادامه دارد، دید خوبی دارم، من زمین را می‌بینم، خیلی زیبا است».مشهور است که گاگارین در حال اوج گرفتن به مدار زمین، آهنگ یک سرود میهن‌پرستانه روسی را زمزمه می‌کرده.

گاگارین پس از ۱۰۸ دقیقه پرواز و یک دور گردش کامل در مدار زمین، در ۲۶ کیلومتری جنوب غربی شهر انگلس در منطقه ساراتوف فرود آمد. این نقطه از منطقه پیش‌بینی شده برای فرود فاصله زیادی داشت و کسی برای استقبال از او حاضر نبود. آنا آکیمووا تاتارووا، همسر جنگلبان محلی و نوه ۶ ساله‌اش اولین کسانی بودند که گاگارین را پس از فرود دیدند. یوری گاگارین ماجرا را این گونه تعریف می‌کند:  «آنها وقتی مرا با لباس و کلاه فضایی و چتر نجاتم دیدند، ترسیدند و عقب رفتند. من به آنها گفتم نگران نباشید من هم مثل شما شهروند شوروی هستم، همین الان از فضا برگشتم و دنبال تلفن می‌گردم که به مسکو زنگ بزنم.»  گاگارین پس از تماس تلفنی با دفتر نیروی هوایی، پیامی به این مضمون فرستاد: «پیامی برای نیروی هوایی، مأموریت با موفقیت انجام شد، در این موقعیت (…) فرود آمدم، حالم خوب است، ضرب‌دیدگی و شکستگی هم ندارم. گاگارین».در روز ۲۷ مارس ۱۹۶۸، هواپیمای میگ-۱۵ یوری گاگارین و مربی پروازش طی یک پرواز تمرینی دچار سانحه شد و سقوط کرد و هردو سرنشین آن کشته شدند.

55 سال پیش در چنین روزی اولین قدم های انسانی به دنیایی عجیب و ناشناخته برداشته …

یوری الکسی‌یویچ گاگارین  (زاده ۹ مارس ۱۹۳۴ – درگذشته ۲۷ مارس ۱۹۶۸) فضانورد روسی و نخستین فضانورد جهان بود. یوری گاگارین در روز ۱۲ آوریل ۱۹۶۱ میلادی توسط فضاپیمای وُستوک-۱ به فضا رفت و به مدت ۱۰۸ دقیقه مدار زمین را یک دور بطور کامل پیمود. عصر سفرهای فضایی انسان با این پرواز آغاز گشت.  یوری گاگارین پس از پرواز تاریخی خود به سمت ریاست مرکز آموزش فضانوردان در شهرک ستاره‌ها انتخاب شد. در همین حال و در کنار شغل حرفه‌ای خود، با بازدید و سخنرانی در شهرها و کشورهای گوناگون، نقش عمده‌ای در افزایش آگاهی عمومی در مورد سفرهای فضایی ایفا نمود. هشت سال پس از سفر فضایی‌اش، یوری گاگارین در یک سانحه هوایی کشته شد.  گاگارین به خاطر سفر فضایی تاریخی خود تبدیل به ستاره‌ای جهانی شد و نشان‌ها و عنوان‌های افتخار بی‌شماری از سراسر جهان دریافت کرد. شب ۱۲ آوریل هر سال به عنوان «شب یوری» گرامی داشته می‌شود و جشن‌ها و گردهمایی‌هایی در سراسر جهان به یاد نخستین فضانورد جهان برپا می‌گردد.

پس از فارغ‌التحصیلی در هنرستان و در ۱۹۵۵، یوری گاگارین به دانشکده نیروی هوایی اورنبورگ رفت تا پرواز با هواپیماهای نظامی را فراگیرد. مدت کوتاهی پس از پرتاب اسپوتنیک-۱ (اولین ماهواره جهان)، او در سال ۱۹۵۷ پس از دریافت مدرک خلبانی هواپیمای میگ-۱۵ با امتیازات بالا از آن‌جا فارغ‌التحصیل شد.در همان دانشکده بود که با همسر آینده‌اش «والنتینا گُریاچوا» آشنا شد، و دو سال پس از فارغ‌التحصیلی، یوری و والنتینا در ۱۹۵۷ میلادی باهم پیوند زناشویی بستند. یوری گاگارین جوان با ۱۵۷ سانتیمتر قد، مرد کوچک‌اندامی بود؛ نکته‌ای که بعدها در انتخاب او به عنوان کیهان‌نورد تأثیر داشت.

(image)

یوری گاگارین در سال ۱۹۵۹ پس از ازدواجش، درخواست کتبی نامزدی خود را برای فضانوردی به سازمان فضایی شوروی تسلیم کرد. یک هفته بعد از او دعوت شد تا برای آزمایش‌های مقدماتی پزشکی به بیمارستان نیروی هوایی در مسکو برود. سال ۱۹۶۰، سازمان فضایی شوروی، پس از مرحله اول گزینش، ۲۰ نفر از جمله گاگارین را برای پست فضانوردی برگزید. یکی از دغدغه‌های دولتمردان و مسئولین سازمان فضایی شوروی، انتخاب تاریخی مناسب برای نخستین سفر فضایی بود. بر اساس اطلاعات کسب شده، مقامات شوروی گمان برده بودند که برنامه اولین سفر فضایی آمریکا در روز ۲۰ آوریل ۱۹۶۱ اجرا می‌شود. آنان مصمم بودند فضانورد خود را قبل از آن تاریخ به فضا بفرستند. در عمل، اولین فضانورد آمریکایی تا یک ماه بعد از آن تاریخ پرواز نکرد. تا روزهای پیش از پرواز، هر شش عضو منتخب در گروه مورد آزمایش‌های دشواری قرار گرفتند تا استقامت جسمی و روانی آنها محرز شود. روز ۱۷ مارس سال ۱۹۶۱ فضانوردان منتخب، تیم بزرگ پشتیبانی و گروهی از مقامات رسمی وارد پایگاه فضایی بایکونور شدند.

روز ۸ آوریل یعنی تنها چند روز پیش از پرواز فضایی، یوری گاگارین به عنوان نامزد اصلی پرواز گزینش شد. گرمان تیتوف به عنوان فضانورد ذخیره تعیین شد تا در صورت بروز هرگونه مشکلی برای گاگارین، بتواند بجای او پرواز کند. در مورد دلایل انتخاب گاگارین حدس و گمان‌های گوناگونی وجود دارد؛ برخی معتقدند که پیشینه کارگری خانواده او، نام خانوادگی و یا حتی محل تولد او باعث شده‌بود که حزب کمونیست شوروی او را به گرمان تیتوف ترجیح دهد. شکی نیست که شخصیت گرم و اجتماعی و رسانه‌پسند او از دلایل مهم گزینشش بوده‌است. در این میان خبرگزاری تاس، خبرگزاری رسمی دولت شوروی، سه بیانیهٔ گوناگون برای نخستین پرواز فضایی تهیه کرد. بیانیه نخست، اعلام خبر موفقیت پرواز نخستین فضانورد جهان بود. بیانیه دوم در صورتی مخابره می‌شد که فضانورد برخلاف برنامهٔ پیشین در خاک کشوری غیر از شوروی یا در اقیانوس فرود بیاید، و شامل درخواست کمک بین‌المللی برای یافتن او بود. بیانیه سوم برای بدترین حالت یعنی از دست رفتن فضانورد تهیه شده بود. خوشبختانه بیانیه‌های دوم و سوم هیچگاه بکار نیامد. یوری گاگارین در ساعت شش و هفت دقیقه صبح روز چهارشنبه ۱۲ آوریل ۱۹۶۱ به وقت مسکو، از پایگاه فضایی بایکونور با فضاپیمای وستوک-۱ (نام و شماره سریال: Vostok 3KA-2) و با رمز پرواز «درخت سرو» به عنوان نخستین فضانورد جهان به مدار زمین پرواز کرد. متخصصان در مرکز کنترل پرواز، بوسیله سه کانال رادیویی و یک کانال تلویزیونی با گاگارین در مدار زمین ارتباط داشتند.  نخستین جمله‌هایی که گاگارین به زمین مخابره کرد این بود: «پرواز به خوبی ادامه دارد، دید خوبی دارم، من زمین را می‌بینم، خیلی زیبا است».مشهور است که گاگارین در حال اوج گرفتن به مدار زمین، آهنگ یک سرود میهن‌پرستانه روسی را زمزمه می‌کرده.

(image)

گاگارین پس از ۱۰۸ دقیقه پرواز و یک دور گردش کامل در مدار زمین، در ۲۶ کیلومتری جنوب غربی شهر انگلس در منطقه ساراتوف فرود آمد. این نقطه از منطقه پیش‌بینی شده برای فرود فاصله زیادی داشت و کسی برای استقبال از او حاضر نبود. آنا آکیمووا تاتارووا، همسر جنگلبان محلی و نوه ۶ ساله‌اش اولین کسانی بودند که گاگارین را پس از فرود دیدند. یوری گاگارین ماجرا را این گونه تعریف می‌کند:  «آنها وقتی مرا با لباس و کلاه فضایی و چتر نجاتم دیدند، ترسیدند و عقب رفتند. من به آنها گفتم نگران نباشید من هم مثل شما شهروند شوروی هستم، همین الان از فضا برگشتم و دنبال تلفن می‌گردم که به مسکو زنگ بزنم.»  گاگارین پس از تماس تلفنی با دفتر نیروی هوایی، پیامی به این مضمون فرستاد: «پیامی برای نیروی هوایی، مأموریت با موفقیت انجام شد، در این موقعیت (…) فرود آمدم، حالم خوب است، ضرب‌دیدگی و شکستگی هم ندارم. گاگارین».در روز ۲۷ مارس ۱۹۶۸، هواپیمای میگ-۱۵ یوری گاگارین و مربی پروازش طی یک پرواز تمرینی دچار سانحه شد و سقوط کرد و هردو سرنشین آن کشته شدند.

(image)

حضور در فضا با وجود شرایط خاص و محدود خود برای یک عاشق بسیار لذت بخش خواهد بود. فضانوردی با نام Scott Kelly به عنوان فرمانده ایستگا فضایی بین المللی تاکنون 383 روز خارج از جو زمین به زندگی و انجام امور مربوط به ایستگاه پرداخته و رکورد پیشین اقامت در فضا را شکسته است. رکورد پیشین در اختیار Mike Fincke قرار داشت که مدت زمان 382 روز را به خود اختصاص داده بود. نقاط مشترک این دو فضانورد، امریکایی بودن و حضور بیش از یک سال در ایستگاه فضایی است.

به طور معمول فضانوردان باید مدت 6 ماه در فضا باقی بمانند و پس از این مدت به زمین بازگردند، اما اسکات کلی و مایک فینکه رکورد اقامت را شکسته و بیش از این مدت را در ایستگاه فضایی سپری کردند. اسکات کلی در تاریخ 29 اکتبر موفق به ثبت رکورد 216 روز اقامت مداوم در ایستگاه فضایی گردید و این مدت از زمان حضور فینکه بیشتر بود و به این ترتیب رکورد دیگری توسط امریکایی ها جابجا گردید. مایک فینکه رکورد خود را در سال های 2006 و 2007 به ثبت رساند و تاکنون هیچ فضانوردی زمان طولانی تری را در ایستگاه فضای سپری نکرد. دلیل حضور اسکات و مایک، بررسی شرایط و تغییرات بدن انسان در شرایط زندگی طولانی مدت در فضا بود تا بتوانند زندگی دائمی بشر را خارج از جو زمین آزمایش کنند. اسکات کلی باید تا روز 3 مارس سال 2016 در ایستگا فضایی حضور داشته باشد و به این ترتیب می تواند رکورد 522 روز حضور در محیط خارج از جو زمین را به ثبت رساند. به نظر می رسد رکورد اسکات کلی به این زودی در معرض خطر قرار نگیرد و حضور در یک پروژه علمی را به عنوان افتخار زندگی خود و همچین چند رکورد به نام خود در تالار افتخارات به عنوان یک فضانورد را ثبت کند.

برای با خبر شدن از آخرین اطلاعات در زمینه تجهیزات الکترونیک، بازی ها و مطالب مختلف در زمینه تکنولوژی، کانال وب سایت سخت افزار در تلگرام را فراموش نکنید. اگر آخرین نسخه از این برنامه را روی موبایل یا رایانه نصب کرده اید تنها با کلیک کردن (یا تپ کردن) روی آدرس https://telegram.me/sakhtafzarmag می توانید در کانال ما عضو شوید. همچنین برای اطلاع از دقیق ترین مشخصات و قیمت های گوشی های هوشمند در بازار ایران می توانید به وب سایت کالای ما به نشانیhttp://kala.sakhtafzarmag.com مراجعه کنید.

روزی وجود ندارد که شما سایت های اطلاع رسانی فضایی مانند NASA  را مشاهده کنید و در آن خبری از یک کشف جدید نباشد.این داستان چند سالی است که هر روز تکرار می شود.با رشد بسیار شدید تکنولوژی،شاید یکی از جذاب ترین زمینه های پیشرفت،ستاره شناسی باشد؛این را از روی تصاویر،اعداد و ابعاد عجیبی که هر روزه از سوی مراکز معتبر ستاره شناسی ارائه می شود،می توان فهمید.شاید اگر یک بار به این اعداد دقت کنید،فکر کنید که چیزی در در آسمان بالای سرمان وجود دارد،از قدرت تخیلمان بسیار فراتر است اما سماجت و پشتکار یک سری از انسان ها برای درک هستی،روز به روز آنها و در کنارشان تمام مردم روی زمین را به شناخت بیشتر این فضای بی کران نزدیک می کند.در سالهایی که چندان هم دور نیستند ،همه آن چیزی که ما از آسمان می فهمیدیم فقط ماه و خورشید و صور فلکی یونانی های باستان بود ،اما در کمتر از صد سال ما به نقطه ای از علم اخترشناسی رسیده ایم که حالا میلیاردها کیلومتر دورتر از خودمان را دیده ایم،بر روی ماه قدم گذاشته ایم و برای موجودات زنده سیارات دیگر،پیام دوستی فرستاده ایم.امروز همان روزهایی است که داستان های تخیلی ژول ورن،دیگر مانند یک حقیقت بسیار معمول است.فقط بگذارید جمله آخر را بگویم و بعد به سراغ  معرفی چند مورد از عجیب ترین، بزرگترین و  قدرتمندترین ساختارهای هستی برویم:

شکاف فضایی

نام این شکاف فضایی  Barnard68است.یک ابر ملکولی که در صورت فلکی Ophiuchus قرار دارد و 500 سال نوری با ما فاصله دارد.این شکاف مثالی است از گلبول Bok که ابر تیره ای متشکل از غبار های متراکم کیهانی و گازهایی است که به صورت کدر در طیف نور مرئی ظاهر می شود.در حدود 3700 ستاره در اطراف گلبول  Bok که نصف سال نوری با ما فاصله دارد ،وجود دارد.فضای داخل Barnard68  بسیار سرد و در حدود -257 درجه سانتی گراد است.

بزرگ ترین ستاره

بزرگترین ستاره شناخته شده در هستی، YV Canis Major است.یک ستاره بسیار بزرگ که با توجه به میزان درخشش بالایش در رده ابرستاره ها قرار می گیرد.این ستاره در فاصله 5000 سال نوری از ما قرار گرفته و 500000بار نورانی تر و حدود 35 برابر بزرگتر از خورشید ما است؛برای درک این موضوع در نظر بگیرید اگر خورشید آسمان ما با این ستاره جایگزین می شد،سطح این ستاره نزدیک به مدار سیاره زحل می بود،یعنی  فاصله بین خورشید تا سیاره مرکوری و فاصله بین آن تا زحل که شامل سیاره های ونوس،زمین،مریخ و مشتری می شود در شعاع(نه قطر) این ستاره قرار می گرفت.

قدیمی ترین ستاره

شاید تصویر دریافت شده از آن نسبت سایر تصاویری که تا کنون از فضا دریافت شده جذاب نباشد ،اما وجود این ستاره در این تصویر خود می تواند وجه تمایز آن باشد.The Methuselah Star (HD 140283)  کهن ترین ستاره ایست که تا کنون سن آن تخمین زده شده.در سال 1950 ستاره شناسان اعلام کردند که کمتر بودن وجود فلزات سنگین در این ستاره نسبت به سایر ستاره های اطراف خودش می تواند دلیلی بر این مسئله باشد که زمان تشکیل آن در کیهان بسیار زودتر از ستاره های اطرافش است.این ستاره در کهکشانی بسیار قدیمی که بعدها، حدود 12 میلیارد سال قبل، توسط کهکشان راه شیری متلاشی شد، شکل گرفته.بررسی های اولیه سن این ستاره را در حدود 16 میلیارد سال تخمین زد،اتفاقی که این ستاره را کهن سال ترین ستاره شناخته شده کیهان می کند چراکه تا قبل از آن از نظر ستاره شناسان کهن ترین ستاره 13.8 میلیارد سال عمر داشت.در بررسی های ثانویه انجام شده سن این ستاره با تقریب 0.8 میلیارد سال،14.5 میلیارد سال تخمین زده شد که با این وجود باز هم این ستاره کهن سال ترین ستاره جهان است.

ستاره هایی با میدان مغناطیسی بسیار بالا (Super Magnetar)

NCG 1624-2 در حدود 20000 سال نوری با زمین فاصله داشته و در صورت فلکی Perseus قرار دارد.این ستاره قویترین میدان مغناطیسی را در بین سیار ستاره های کشف شده داراست.این ستاره 35 برابر بزرگتر از خورشید ماست و میدان مغناطیسی آن 20000 بار قویتر از میدان مغناطیسی خورشید و ده بار قویتر از ستاره رتبه دوم  است.

ستاره های پر سرعت

اولین ستاره پر سرعت در سال 2005 کشف شد؛یک ستاره غول آسا که سرعتی معادل 3.2 میلیون کیلومتر در هر ساعت داشت(معادل 888890 متر در هر ثانیه).تنها جسمی که می توانست با توجه به سرعت بالایش از یک سیاهچاله فضایی عبور کند؛ستاره ای مطرود که به نظر می رسد به تنهایی در حال عبور از کل فضای درون کهکشانی است.مطالعه بر روی ستاره های پر سرعت به ما کمک می کند که بفهمیم که ستاره هایی که در اطراف مدار سیاهچاله ها گردش می کنند،چه رفتاری دارند.بعد از آن که 15 ستاره پر سرعت دیگر تا سال 2012 کشف شد،ستاره شناسی به نام Vandebilt گزارش کرد که دسته ای 675تایی از ستاره های پر سرعت را در اطراف کهکشان راه شیری پیدا کرده که احتمال دارد این ستاره ای پر سرعت از هسته کهکشانی خارج شده باشند.

مارپیچ عجیب LL Pegasi (پگاسوس)

هیچ یک از ستاره شناسان به طور دقیق نمی دانند که چه چیزی سبب ایجاد چنین مارپیچی شده.به نظر می رسد علت ایجاد آن مربوط به ستاره ای  از یک منظومه دوقلو باشد که در حال وارد شدن به فضای سحابی سیاره ای است و لایه بیرونی اتمسفر آن در حال خارج شدن از کل حجم جو آن است. میزان بالای انبساط گازهای موجود در آن هر 800سال یک بار باعث ایجاد لایه ای جدید می شود.فاصله این مارپیچ عجیب  که چهار یا پنج دور به دور خود پیچیده،از ما در حدود یک سوم سال نوری است. منظومه ای که باعث ایجاد این مارپیچ شده با نام AFGL-3068 نیز شناخته می شود و خود مارپیج به نام IRAS 23166+1655 معروف است.دلیل درخشش مارپیچ کاملا ناشناخته است ،اما فرضیه ای وجود دارد که احتمال می دهد دلیل این درخشش ،می تواند ستاره های اطراف مارپیچ باشد.

بزرگترین سیاه چاله: NGC 1277

گرچه این سیاه چاله در رده بندی در رده دوم جای دارد، اما با توجه به اینکه هنوز محاسبات مربوط به اندازه مساحت آن ،به طور دقیق تکمیل نشده،با استناد به تخمین ها می توان گفت NGC1277 بزرگترین سیاه چاله مشاهده شده توسط بشر در سراسر کیهان است؛سیاه چاله ای که 220 میلیون سال نوری دورتر از ما و در صورت فلکی Perseus قرار دارد،یک صورت فلکی کوچک با مساحتی تنها 10 درصد مساحت کهشان راه شیری.این سیاه چاله جرمی در حدود 17 میلیارد بار بیشتر از خورشید دارد؛حجمی غیر قابل باور که معادل 14درصد حجم کل کهکشان  است.طول افق این کهکشان به حدی زیاد است که طول آن در حدود 11 برابر قطر گردش سیاره نپتون،تخمین زده می شود.

بزرگترین ساختار کل هستی: گروه کوازارهای بزرگ LQG

این ساختار چنان بزرگ است که اگر یک ماشین با سرعت نور در طول آن حرکت کند،چهار میلیارد سال طول می کشد که از یک سر به دیگر سرش برسد. کوازارها در واقع هسته های کهکشان ها از سال های ابتدایی عالم هستند و تمایل دارند در کنار یکدیگر باقی بمانند. ابعاد LQG در حدود 500 مگاپارسک است اما به دلیل کشیده شدن بیشترین ابعاد آن در حدود 1200 مگاپارسک یا 4 میلیارد سال نوری می باشد. برای توضیح باید بگوییم هر پارسک معادل حدود 3.26 سال نوری یا 30 تریلیون کیلومتر می باشد.

برای با خبر شدن از آخرین اطلاعات در زمینه تجهیزات الکترونیک، بازی ها و مطالب مختلف در زمینه تکنولوژی، کانال وب سایت سخت افزار در تلگرام را فراموش نکنید. اگر آخرین نسخه از این برنامه را روی موبایل یا رایانه نصب کرده اید تنها با کلیک کردن (یا تپ کردن) روی آدرس https://telegram.me/sakhtafzarmag می توانید در کانال ما عضو شوید. همچنین برای اطلاع از دقیق ترین مشخصات و قیمت های گوشی های هوشمند در بازار ایران می توانید به وب سایت کالای ما به نشانی http://kala.sakhtafzarmag.com مراجعه کنید.