پاسخ کوتاه: آدرس های وب به زبان انگلیسی هستند، زیرا افرادی که استانداردهای آدرس وب را توسعه داده اند، اکثراً به آمریکایی های انگلیسی زبان بودند.

پاسخ بلندتر:  در اولین روزهای اینترنت، تنها راه اتصال به کامپیوتر دیگری از راه دور، مجهز بودن به یک IP منحصر به فرد بود، یک رشته طولانی از ارقام مانند: 165.254.220.218. اما در سال 1983 زمانیکه تعداد کامپیوترهای موجود در شبکه افزایش یافت، دانشگاه ویسکانسین سیستم نام دامنه (DNS) را ایجاد کرد، که IP آدرس های عددی را به نام تبدیل کرده و دامنه های منحصر به فرد را آسان تر کرد، مانند:

در سال 1990، دانشمند بریتانیایی، تیم برنزلی وب جهان گستر (WWW) را اختراع کرد و تا 1992 بیش از یک میلیون کامپیوتر در آن متصل شدند که بیشتر آنها در ایالات متحده بودند. در 1994 نیروی کار مهندسی اینترنت (IETF)، یک سازمان استاندار که متشکل از چندین نماینده دولتی آمریکا بود، مجموعه استاندارد از آدرس های وب را منتشر کرد که مکان یکپارچه منبع (URL) نام گرفت. برای اینکه وبسایت ها به راحتی قابل خواندن، نوشتن، تایپ کردن و یادآوری باشند، IETF همه URLها را محدود به تعداد کمی از اعداد و حروف کرد. برای مثال، حروف بزرگ و کوچک الفبای انگلیسی، اعداد 0 تا 9 و چند نماد. کاراکترهای مجاز نیز بر مبنای استاندار آمریکا برای تبادل اطلاعات که اولین بار در سال 1963 منتشر شده بود، انتخاب شده بودند.

همه این قوانین برای کشورهای انگلیسی زبان خود بود، اما از سال 2009 بیش از نیمی از 1.6 میلیارد کاربر اینترنت در سراسر جهان، به زبان دیگری غیر از انگلیسی صحبت میکردند. برای درک چگونگی استفاده از وب برای این افراد تصور کنید که انگلیسی زبان ها باید در وب با زبان فارسی بگردند. محتوا در سایت های مورد علاقه آنها هنوز به زبان انگلیسی است؛ اما آدرس وب برای هر سایتی که استفاده میکنند، از کاراکترهای ناآشنایی تشکیل شده که حتی ممکن است بر روی صفحه کلید آنها یافت نشود. حالت عکس این سناریو، چیزی بود که در سال 2009 برای نیمی از کاربران جهان اتفاق افتاد. با توجه به تعداد روز افزون کاربران غیر انگلیسی زبان در اینترنت، ممکن است جای تعجب نباشد که آدرس های وب دیگر طبق قوانین گذشته نباشند. در 2009، سازمان ICANN که نام دامنه در اینترنت را تنظیم میکند، استفاده از DNSهای بین المللی (IDNs) را تأیید کرد، به این معنی که آدرس های اینترنتی می توانند دارای کارکترهای غیرانگلیسی، مانند چینی، کره ای، فارسی و.. باشد.

 پاسخ کوتاه: آدرس های وب به زبان انگلیسی هستند، زیرا افرادی که استانداردهای آدرس وب را توسعه داده اند، اکثراً به آمریکایی های انگلیسی زبان بودند.

پاسخ بلندتر:  در اولین روزهای اینترنت، تنها راه اتصال به کامپیوتر دیگری از راه دور، مجهز بودن به یک IP منحصر به فرد بود، یک رشته طولانی از ارقام مانند: 165.254.220.218. اما در سال 1983 زمانیکه تعداد کامپیوترهای موجود در شبکه افزایش یافت، دانشگاه ویسکانسین سیستم نام دامنه (DNS) را ایجاد کرد، که IP آدرس های عددی را به نام تبدیل کرده و دامنه های منحصر به فرد را آسان تر کرد، مانند:

در سال 1990، دانشمند بریتانیایی، تیم برنزلی وب جهان گستر (WWW) را اختراع کرد و تا 1992 بیش از یک میلیون کامپیوتر در آن متصل شدند که بیشتر آنها در ایالات متحده بودند. در 1994 نیروی کار مهندسی اینترنت (IETF)، یک سازمان استاندار که متشکل از چندین نماینده دولتی آمریکا بود، مجموعه استاندارد از آدرس های وب را منتشر کرد که مکان یکپارچه منبع (URL) نام گرفت. برای اینکه وبسایت ها به راحتی قابل خواندن، نوشتن، تایپ کردن و یادآوری باشند، IETF همه URLها را محدود به تعداد کمی از اعداد و حروف کرد. برای مثال، حروف بزرگ و کوچک الفبای انگلیسی، اعداد 0 تا 9 و چند نماد. کاراکترهای مجاز نیز بر مبنای استاندار آمریکا برای تبادل اطلاعات که اولین بار در سال 1963 منتشر شده بود، انتخاب شده بودند.

همه این قوانین برای کشورهای انگلیسی زبان خود بود، اما از سال 2009 بیش از نیمی از 1.6 میلیارد کاربر اینترنت در سراسر جهان، به زبان دیگری غیر از انگلیسی صحبت میکردند. برای درک چگونگی استفاده از وب برای این افراد تصور کنید که انگلیسی زبان ها باید در وب با زبان فارسی بگردند. محتوا در سایت های مورد علاقه آنها هنوز به زبان انگلیسی است؛ اما آدرس وب برای هر سایتی که استفاده میکنند، از کاراکترهای ناآشنایی تشکیل شده که حتی ممکن است بر روی صفحه کلید آنها یافت نشود. حالت عکس این سناریو، چیزی بود که در سال 2009 برای نیمی از کاربران جهان اتفاق افتاد. با توجه به تعداد روز افزون کاربران غیر انگلیسی زبان در اینترنت، ممکن است جای تعجب نباشد که آدرس های وب دیگر طبق قوانین گذشته نباشند. در 2009، سازمان ICANN که نام دامنه در اینترنت را تنظیم میکند، استفاده از DNSهای بین المللی (IDNs) را تأیید کرد، به این معنی که آدرس های اینترنتی می توانند دارای کارکترهای غیرانگلیسی، مانند چینی، کره ای، فارسی و.. باشد.