معمولاً عقل سلیم حکم می کند که سراغ نهنگ را باید در اعماق اقیانوس گرفت، نه در درون برکه ای کوچک و کم عمق که در عمل تنها قورباغه ها قادر به سکونت در آن هستند. اما کشف جدید ترین سیاهچاله ی موجود در کائنات کمی تا قسمتی این فرضیه را به هم ریخته است و فرضیه ای جدید را مطرح ساخته که با موارد پیشین در تضاد قرار دارد و بر این نکته دلالت می کند که شاید با اندکی شانس و اقبال بتوان درون یک برکه ی کوچک هم به شکار نهنگ پرداخت!

به تازگی تلسکوپ فضایی Gemini (واقع در هاوایی) و همچنین تلسکوپ فضایی مشهور سازمان ناسا یعنی هابل موفق به کشف سیاهچاله ای غول آسا شده اند که موجبات شگفتی گروه کاشف این سیاهچاله را فراهم آورده است. این سیاهچاله ی جدید وزنی معادل 17 میلیارد برابر خورشید دارد و در عمل دومین سیاهچاله ی بزرگ کشف شده در گیتی به شمار می رود که به طور کل چیزی نزدیک به 200 میلیون سال نوری از محل سکونت ما یعنی سیاره ی زمین فاصله دارد. اما بیش از حجم و اندازه ی سیاهچاله ی مذکور یا میزان فاصله ی آن از زمین، مکان کشف شدن این سیاهچاله ی غول پیکر است که موجبات شگفتی گروه یافت کننده ی آن را فراهم آورده است. در این میان عضو ارشد گروه یابنده ی این سیاهچاله یعنی خانم ما چونگ پی ، ماهیت این سیاهچاله را به آسمان خراش بزرگی تشبیه می کند که در یک روستای کوچک و کم جمعیت سر به آسمان بر افراشته است. بنا بر اظهارات او یافتن آسمان خراش های غول آسا در منطقه ی منهتن نیویورک امری بدیهی محسوب می شود اما کسی انتظار ندارد که بتواند در یک شهر کوچک دور افتاده یا یک روستا آسمان خراش بزرگی را بیاید که از لحاظ اندازه با آسمان خراش های منطقه ی منهتن برابری کند. در واقع پیدا شدن این سیاهچاله نیز چیزی نظیر یافتن یک آسمان خراش بسیار شیک و بزرگ در روستایی کوچک و خالی از سکنه است. سیاهچاله ی غول آسای مذکور در کهکشانی به نام NGC 1600 یافت شده است؛ در یک مرداب کیهانی که خود مشتمل بر گروه کوچکی از 20 کهکشان مختلف است. جالب این جاست که کهکشان میزبان این سیاهچاله یعنی کهکشان NGC 1600 با وجود پذیرایی از این مهمان غول آسا و بسیار پر خور (در واقع برای رسیدن به چنین مقیاس و اندازه ای این سیاهچاله می بایست تا کنون ستارگان و گاز های کیهانی فراوانی را بلعیده باشد) یکی از درخشان ترین کهکشان های موجود در این مرداب کیهانی به شمار می رود. به عبارت بهتر کهکشان NGC 1600 در حدود سه برابر درخشان تر از بسیاری از کهکشان های همسایه ی خود جلوه می کند که در مقایسه با NGC 1600 فروغ چندانی ندارند.

به بیان ساده می توان گفت که سیاهچاله ی غول آسای کشف شده به سان نهنگی است که در این مرداب کوچک ، مرده و کم ماهی (بخوانید کم ستاره) یافت شده و یابندگان خود را شگفت زده کرده است. بر طبق فرضیات پیشین اختر شناسی سیاهچاله های غول آسا یا به بیان بهتر ابر سیاهچاله ها در نقاط شلوغ و پر تراکم گیتی یافت می شوند. در واقع تا پیش از کشف این ابر سیاهچاله ی جدید، حضور در نقطه ای حجیم از کائنات یکی از ملزومات اصلی شکل گیری سیاهچاله هایی با چنین اندازه و مقیاسی (مقیاسی به بزرگی 10 میلیارد برابر خورشید) محسوب می شد. به عنوان مثال بزرگ ترین سیاهچاله ی کشف شده در جهان چیزی نزدیک به 21 میلیارد برابر خورشید وزن دارد و در منطقه ای شلوغ و پر ازدحام از گیتی به نام خوشه ی کما واقع شده است. منطقه ای که خود رقمی بیش از هزار کهکشان مختلف را شامل شده و در بر می گیرد. حال اگر رقم هزار را در کنار رقم بیست قرار دهیم می توان قیاس بسیار بهتری از منطقه ی قرار گیری این دو سیاهچاله با یکدیگر داشت. به بیان ساده تر شهری به نام کما را با جمعیت هزار نفر تصور کنید که بلند ترین ساختمان موجود در آن یک ساختمان 21 طبقه است و در کنار آن روستای کوچکی را در نظر بگیرید که تنها 20 نفر جمعیت دارد و یک ساختمان 17 طبقه به عنوان بزرگ ترین ساختمان آن محسوب می شود. در این میان یکی از دلایلی که می تواند منجر به پیدایش سیاهچاله هایی با چنین مقیاس عظیمی (آن هم در کهکشان هایی غیر غنی برای تغذیه با چنان مقیاس کوچکی که حکم آبگیر های کم ماهی را دارند) گردد، تلفیق دو کهکشان دارای سیاهچاله با یکدیگر است. به عبارت بهتر در اثر هم پوشانی دو کهکشان دارای سیاهچاله با یکدیگر، هر دوی این ساهچاله ها در مرکز کهکشان جدید قرار می گیرند و شروع به چرخش به دور مدار یکدیگر می کنند. تا جایی که در طول زمان (به آن مفهومی که ما می شناسیم) اندک اندک به یکدیگر نزدیک شده تا در نهایت تحت قالب سیاهچاله ای واحد قرار گیرند. به هر حال می توان گفت که مطالعه ی بیشتر در رابطه با این ابر سیاهچاله ی جدید کشف شده و یافتن دلایل اصلی شکل گیری آن می تواند تغییرات مهمی را در برخی از فرضیه های پیشین اختر شناسی پدید آورد.   

معمولاً عقل سلیم حکم می کند که سراغ نهنگ را باید در اعماق اقیانوس گرفت، نه در درون برکه ای کوچک و کم عمق که در عمل تنها قورباغه ها قادر به سکونت در آن هستند. اما کشف جدید ترین سیاهچاله ی موجود در کائنات کمی تا قسمتی این فرضیه را به هم ریخته است و فرضیه ای جدید را مطرح ساخته که با موارد پیشین در تضاد قرار دارد و بر این نکته دلالت می کند که شاید با اندکی شانس و اقبال بتوان درون یک برکه ی کوچک هم به شکار نهنگ پرداخت!

به تازگی تلسکوپ فضایی Gemini (واقع در هاوایی) و همچنین تلسکوپ فضایی مشهور سازمان ناسا یعنی هابل موفق به کشف سیاهچاله ای غول آسا شده اند که موجبات شگفتی گروه کاشف این سیاهچاله را فراهم آورده است. این سیاهچاله ی جدید وزنی معادل 17 میلیارد برابر خورشید دارد و در عمل دومین سیاهچاله ی بزرگ کشف شده در گیتی به شمار می رود که به طور کل چیزی نزدیک به 200 میلیون سال نوری از محل سکونت ما یعنی سیاره ی زمین فاصله دارد. اما بیش از حجم و اندازه ی سیاهچاله ی مذکور یا میزان فاصله ی آن از زمین، مکان کشف شدن این سیاهچاله ی غول پیکر است که موجبات شگفتی گروه یافت کننده ی آن را فراهم آورده است. در این میان عضو ارشد گروه یابنده ی این سیاهچاله یعنی خانم ما چونگ پی ، ماهیت این سیاهچاله را به آسمان خراش بزرگی تشبیه می کند که در یک روستای کوچک و کم جمعیت سر به آسمان بر افراشته است. بنا بر اظهارات او یافتن آسمان خراش های غول آسا در منطقه ی منهتن نیویورک امری بدیهی محسوب می شود اما کسی انتظار ندارد که بتواند در یک شهر کوچک دور افتاده یا یک روستا آسمان خراش بزرگی را بیاید که از لحاظ اندازه با آسمان خراش های منطقه ی منهتن برابری کند. در واقع پیدا شدن این سیاهچاله نیز چیزی نظیر یافتن یک آسمان خراش بسیار شیک و بزرگ در روستایی کوچک و خالی از سکنه است. سیاهچاله ی غول آسای مذکور در کهکشانی به نام NGC 1600 یافت شده است؛ در یک مرداب کیهانی که خود مشتمل بر گروه کوچکی از 20 کهکشان مختلف است. جالب این جاست که کهکشان میزبان این سیاهچاله یعنی کهکشان NGC 1600 با وجود پذیرایی از این مهمان غول آسا و بسیار پر خور (در واقع برای رسیدن به چنین مقیاس و اندازه ای این سیاهچاله می بایست تا کنون ستارگان و گاز های کیهانی فراوانی را بلعیده باشد) یکی از درخشان ترین کهکشان های موجود در این مرداب کیهانی به شمار می رود. به عبارت بهتر کهکشان NGC 1600 در حدود سه برابر درخشان تر از بسیاری از کهکشان های همسایه ی خود جلوه می کند که در مقایسه با NGC 1600 فروغ چندانی ندارند.

 (image)

به بیان ساده می توان گفت که سیاهچاله ی غول آسای کشف شده به سان نهنگی است که در این مرداب کوچک ، مرده و کم ماهی (بخوانید کم ستاره) یافت شده و یابندگان خود را شگفت زده کرده است. بر طبق فرضیات پیشین اختر شناسی سیاهچاله های غول آسا یا به بیان بهتر ابر سیاهچاله ها در نقاط شلوغ و پر تراکم گیتی یافت می شوند. در واقع تا پیش از کشف این ابر سیاهچاله ی جدید، حضور در نقطه ای حجیم از کائنات یکی از ملزومات اصلی شکل گیری سیاهچاله هایی با چنین اندازه و مقیاسی (مقیاسی به بزرگی 10 میلیارد برابر خورشید) محسوب می شد. به عنوان مثال بزرگ ترین سیاهچاله ی کشف شده در جهان چیزی نزدیک به 21 میلیارد برابر خورشید وزن دارد و در منطقه ای شلوغ و پر ازدحام از گیتی به نام خوشه ی کما واقع شده است. منطقه ای که خود رقمی بیش از هزار کهکشان مختلف را شامل شده و در بر می گیرد. حال اگر رقم هزار را در کنار رقم بیست قرار دهیم می توان قیاس بسیار بهتری از منطقه ی قرار گیری این دو سیاهچاله با یکدیگر داشت. به بیان ساده تر شهری به نام کما را با جمعیت هزار نفر تصور کنید که بلند ترین ساختمان موجود در آن یک ساختمان 21 طبقه است و در کنار آن روستای کوچکی را در نظر بگیرید که تنها 20 نفر جمعیت دارد و یک ساختمان 17 طبقه به عنوان بزرگ ترین ساختمان آن محسوب می شود. در این میان یکی از دلایلی که می تواند منجر به پیدایش سیاهچاله هایی با چنین مقیاس عظیمی (آن هم در کهکشان هایی غیر غنی برای تغذیه با چنان مقیاس کوچکی که حکم آبگیر های کم ماهی را دارند) گردد، تلفیق دو کهکشان دارای سیاهچاله با یکدیگر است. به عبارت بهتر در اثر هم پوشانی دو کهکشان دارای سیاهچاله با یکدیگر، هر دوی این ساهچاله ها در مرکز کهکشان جدید قرار می گیرند و شروع به چرخش به دور مدار یکدیگر می کنند. تا جایی که در طول زمان (به آن مفهومی که ما می شناسیم) اندک اندک به یکدیگر نزدیک شده تا در نهایت تحت قالب سیاهچاله ای واحد قرار گیرند. به هر حال می توان گفت که مطالعه ی بیشتر در رابطه با این ابر سیاهچاله ی جدید کشف شده و یافتن دلایل اصلی شکل گیری آن می تواند تغییرات مهمی را در برخی از فرضیه های پیشین اختر شناسی پدید آورد.